Op een dag werden we gebeld door een aardige dame die een staf-functie bekleedde bij een groot internationaal bedrijf.
Kunnen jullie mij met jullie honden een stapje verder helpen was haar simpele vraag.

Alle bordjes in de lucht houden

Wat was er aan de hand? Ze moest, volgens haar eigen zeggen, in haar veeleisende functie nog al wat bordjes hoog houden. Ze had een internationale staffunctie en er werd veel van haar gevraagd. Helaas was het zoveel dat ze in een burn-out belandde.
Natuurlijk eerst de symptomen niet onderkent, of niet aan toe willen geven, maar uiteindelijk moest ook zij bekennen, zo gaat het niet meer. Via haar werkgever kreeg ze een traject aangeboden waarbij ze een aantal gesprekken kon voeren met psychologen. Tijdens die gesprekken werd het haar heel duidelijk waar haar probleem lag; ze wilde alles onder controle houden en kon dus niet “los laten”.
“Gemakkelijk gezegd”, vertelde ze ons, “maar niemand vertelt hoe dan”.

Loslaten?? Hoe dan….?

We hebben de eerste sessie in het prachtige natuurgebied in onze regio gedaan. Speciaal voor haar, “ik ben een echt kattemens” hadden we twee van onze honden meegenomen. De stoere zwarte reu en ons kleine grijze meisje mochten met haar aan de slag.
Zoals bij ons gebruikelijk begonnen we met wat oefeningen op waarde niveau; wat is echt werkelijk belangrijk voor je en in welke volgorde. Het verbaasde ons dan ook niets dat “het goed doen” en waardering krijgen hoog scoorden.

Controle hebben, of……

Tijd om met haar thema “controle en loslaten” aan de slag te gaan. De oefening voor haar was doodsimpel: neem ons kleine grijze meisje aan de riem en onder controle. “Wat gaan jullie dan doen?”, vroeg ze enigszins bezorgd. “O, eigenlijk niets” was ons antwoord. We namen, samen met de grote zwarte reu, een paar meter afstand en keken rustig toe. Al vrij snel begon het kleine grijze teefje zich te roeren: trekken aan de riem, blaffen, piepen, onrustig heen-en-weer lopen. En de dame maar proberen om rust en controle te krijgen. Helaas, lukte niet!
“Wat vind je nu echt moeilijk” vroegen we haar. Haar antwoord, “uhhh los laten, maar dat kan nu toch niet!” In haar beeld zag ze dat, als ze de hond nu los zou laten, die alle kanten op zou vliegen en dan had ze helemaal geen controle meer, dan was de opdracht “mislukt”.

Wij moedigden haar aan om toch maar los te laten! Niemand die het zag en het zou ons uiteindelijk wel lukken om de hond te vangen……
Uiteindelijk, met een hele hele diep zucht, liet ze de riem los. En ons kleine grijze meisje?? Die keek haar opgelucht aan, ging tegen haar aan zitten en ze kreeg een liefdevolle blik terug.

Het wordt pas duidelijk als je het ziet

De reactie van onze coachee? “Zo duidelijk heb ik het nog nooit gezien! Je moet loslaten om controle te hebben, anders gaan mensen juist stuiteren en blijf je bezig”
Wij hadden geen mooiere conclusie kunnen trekken. “Kun je hier iets mee? Wat is nu jou eerst volgende kleinst mogelijke stap?” vroegen we haar. Ze besloot eens heel goed naar haar takenpakket te kijken en dan te besluiten wie ze “los kon laten”.

Eind goed, al goed!

Gelukkig hebben we haar later, op haar werkplek, ook nog gesproken. Gewoon een ander mens, ontspannen, lachend, open!